zondag 21 november 2010
Om een menschen leven. Georges Simenon. 1944.
Een thriller uit 1944 is verwonderlijk. Niet omwille van het suspensgehalte, niet omwille van de intriges, wel omwille van het amateurisme uit die tijd dat toen als heel professioneel werd beschouwd. Er waren toen geen DNA onderzoeken, geen mobiele telefoons, bijna geen auto's. Het is interessant om te lezen hoe men zich toen van slag trok: telefooncentrales waar een telefoonjuffrouw handmatig via kabels de verbinding maakte, gigantische afstanden die te voet werden afgelegd, bloedonderzoeken die resulteren in de diagnose dat het niet om dierlijk, maar wel om menselijk bloed gaat. De hoofdverdachte wordt aan het begin van het verhaal opgepakt en ter dood veroordeeld (uiteindelijk blijkt hij onschuldig te zijn!) omdat zijn schoenafdrukken worden gevonden op de plaats van het misdrijf. In het boek wordt met geen woord over de oorlog gerept. Het verhaal evolueert traag. Voor een thriller is het een saai, voorspelbaar verhaal, maar het is wel een interessant plaatje van het leven in het midden van de 20e eeuw.
zaterdag 13 november 2010
Monsieur Hawarden, Henri Pierre Faffin, Stavelot, 1931
Wie in Google "Monsieur Hawarden" intypt, wordt verwezen naar artikels waar Mériora Gillibrand, alias Arthur Hawarden wordt afgeschilderd als een aristocratische gedegenereerde vluchtelinge met talloze affaires. Uit ergernis hieraan heb ik besloten de positieve pendant te schrijven van de visie op Monsieur Hawarden. Ik baseer me niet op de notities van Alexandre Micha, maar wel op een mondelinge overlevering: Manu's moeder en tante zijn in Pont-Ligneuville geboren en getogen. Hun ouders en grootouders kenden Alex Micha en hebben zelf aan den lijve de weldaden van Monsieur Hawarden ondervonden: bundeltjes babykleren aan de deur van kersverse ouders, een betaald doktersbezoek voor wie zich een dokter niet kon permitteren, discrete voedselhulp voor hongerlijdende families. Ze hielp steeds op discrete wijze zonder zichzelf kenbaar te maken.
Dat er iets aan de hand was met Monsieur Hawarden was een publiek geheim. De mensen stelden er zich echter geen vragen bij. Ze constateerden enkel dat Monsieur Hawarden altijd handschoenen en een sjaal droeg (om de vrouwelijke handen en de afwezige adamsappel te verbergen). De kleine Alexandre sprak trouwens over "un femme".
Ik kan niet geloven dat het geheim niet werd ontdekt tijdens de lijkaflegging. Veeleer werd er doelbewust voor gekozen om het ware geslacht van de overledene niet kenbaar te maken opdat ze in gedachten zou voortleven als de weldoener Arthur Hawarden.
Pas na een bezoek van graaf "de Mouïsse", schoonbroer van Mériora Gilibrand, werd duidelijk dat Arthur Hawarden een vrouw was met een moord op haar geweten.
Desondanks blijven in Ligneuville de positieve herinneringen primeren. Het graf vermeldt weliswaar de echte naam Mériora Gillibrand, maar voor de mensen hier zal ze altijd Monsieur Hawarden zijn, die het leven van vele kinderen heeft gered.
De verfilming van Filip de Pillecijns boek (4 jaar na Faffins boek verschenen) door Harry Kümel (1968) ligt aan de basis van de negatieve perceptie van het hoofdpersonage. De inwoners van Pont-Ligneuville vonden deze film kwetsend, teleurstellend en allesbehalve waarheidsgetrouw.
Hoewel Faffins boek niet direct boeiend te noemen is, komen er leuke herkenbare beschrijvingen in voor: de kapel en de eik in Pont staan er nog steeds!
Het verhaal:
Monsieur Hawarden is een aristocratische Parisienne op de vlucht voor het gerecht na de moord op de vermeende (?) moordenaar van haar toekomstige echtgenoot. Tevergeefs hoopt ze haar vrijheid te kunnen terugvinden door zich als man te verkleden en op die manier vrij te kunnen rondreizen . Uiteindelijk strandt ze in Ligneuville (en het gehucht Pont) waar ze in ballingschap haar laatste zestien jaar slijt. Pas enige tijd na haar dood blijkt haar echte naam Mériora Gillibrand te zijn. Tijdens haar verblijf in Pont-Ligneuville (van 1850 tot 1863) is de jonge 12 -jarige Jean (echte naam is Alexandre Micha) haar gids tijdens talloze zwerftochten in de barre, ruige streek.
Een vergelijkend overzicht van de bestaande literatuur over Monsieur Hawarden is te vinden op http://books.google.be/books?id=dNNWE97vetkC&pg=PA90&lpg=PA90&dq=Henri+Pierre+Faffin&source=bl&ots=I2nas551Bf&sig=ipiMb8vbliWQS7rtBCReR-emo2E&hl=nl&ei=02TeTIDdGoyqhAfDo9mHDQ&sa=X&oi=book_result&ct=result&resnum=1&ved=0CBcQ6AEwAA#v=onepage&q=Henri%20Pierre%20Faffin&f=false
Dat er iets aan de hand was met Monsieur Hawarden was een publiek geheim. De mensen stelden er zich echter geen vragen bij. Ze constateerden enkel dat Monsieur Hawarden altijd handschoenen en een sjaal droeg (om de vrouwelijke handen en de afwezige adamsappel te verbergen). De kleine Alexandre sprak trouwens over "un femme".
Ik kan niet geloven dat het geheim niet werd ontdekt tijdens de lijkaflegging. Veeleer werd er doelbewust voor gekozen om het ware geslacht van de overledene niet kenbaar te maken opdat ze in gedachten zou voortleven als de weldoener Arthur Hawarden.
Pas na een bezoek van graaf "de Mouïsse", schoonbroer van Mériora Gilibrand, werd duidelijk dat Arthur Hawarden een vrouw was met een moord op haar geweten.
Desondanks blijven in Ligneuville de positieve herinneringen primeren. Het graf vermeldt weliswaar de echte naam Mériora Gillibrand, maar voor de mensen hier zal ze altijd Monsieur Hawarden zijn, die het leven van vele kinderen heeft gered.
De verfilming van Filip de Pillecijns boek (4 jaar na Faffins boek verschenen) door Harry Kümel (1968) ligt aan de basis van de negatieve perceptie van het hoofdpersonage. De inwoners van Pont-Ligneuville vonden deze film kwetsend, teleurstellend en allesbehalve waarheidsgetrouw.
Hoewel Faffins boek niet direct boeiend te noemen is, komen er leuke herkenbare beschrijvingen in voor: de kapel en de eik in Pont staan er nog steeds!
Het verhaal:
Monsieur Hawarden is een aristocratische Parisienne op de vlucht voor het gerecht na de moord op de vermeende (?) moordenaar van haar toekomstige echtgenoot. Tevergeefs hoopt ze haar vrijheid te kunnen terugvinden door zich als man te verkleden en op die manier vrij te kunnen rondreizen . Uiteindelijk strandt ze in Ligneuville (en het gehucht Pont) waar ze in ballingschap haar laatste zestien jaar slijt. Pas enige tijd na haar dood blijkt haar echte naam Mériora Gillibrand te zijn. Tijdens haar verblijf in Pont-Ligneuville (van 1850 tot 1863) is de jonge 12 -jarige Jean (echte naam is Alexandre Micha) haar gids tijdens talloze zwerftochten in de barre, ruige streek.
Een vergelijkend overzicht van de bestaande literatuur over Monsieur Hawarden is te vinden op http://books.google.be/books?id=dNNWE97vetkC&pg=PA90&lpg=PA90&dq=Henri+Pierre+Faffin&source=bl&ots=I2nas551Bf&sig=ipiMb8vbliWQS7rtBCReR-emo2E&hl=nl&ei=02TeTIDdGoyqhAfDo9mHDQ&sa=X&oi=book_result&ct=result&resnum=1&ved=0CBcQ6AEwAA#v=onepage&q=Henri%20Pierre%20Faffin&f=false
maandag 8 november 2010
Wolfgang von Goethe
Grappig:
Annonce
< Ein Hündchen wird gesucht,
Das weder murrt noch beisst,
Zerbrochene Gläser frisst
Und Diamanten...>
Mooi:
Hypochonder
Der Teufel hol' das Menschengeschlecht!
Man möchte rasend werden!
Da nehm' ich mir so eifrig vor:
Will Niemand weiter sehen,
Will all das Volk Gott und sich selbst
Und dem Teufel überlassen!
Und kaum seh' ich ein Meschengesicht,
So hab ich's wieder lieb.
Annonce
< Ein Hündchen wird gesucht,
Das weder murrt noch beisst,
Zerbrochene Gläser frisst
Und Diamanten...>
Mooi:
Hypochonder
Der Teufel hol' das Menschengeschlecht!
Man möchte rasend werden!
Da nehm' ich mir so eifrig vor:
Will Niemand weiter sehen,
Will all das Volk Gott und sich selbst
Und dem Teufel überlassen!
Und kaum seh' ich ein Meschengesicht,
So hab ich's wieder lieb.
Gerhard Herm, De Kelten;Paolo Giordano,De éénzaamheid van de priemgetallen; Heinrich Böll, Erzählungen; Franz Kafka, Brieven aan zijn ouders; Wolfgang von Goethe, bloemlezing gedichten
Tja, een dag zou 30 uren moeten tellen, dan zou ik over alle boeken die ik heb gelezen, iets neerschrijven. Laat ik het houden bij een zeer korte impressie van de boeken in de titel:
De Kelten: verrassend! Het is niet zo gemakkelijk om te lezen (alleen al de kleine lettertjes!). De klassieke achtergrondkennis van de schrijver is indrukwekkend. Het boek is zo rijk aan inhoud dat ik het binnenkort opnieuw ter hand neem. Kelten, Germanen: het bleek allemaal maar een mengelmoesje van volkeren te zijn geweest. Wie dit boek leest, beseft des te beter dat er niets nieuws onder de zon is: ook niet de natuurrampen en de opwarming van de aarde...Je moet je door de wetenschappelijke schrijfstijl worstelen om uiteindelijk beloond te worden met een aantal verhelderende visies.
De éénzaamheid van de Priemgetallen: Giordano geeft een vlijmscherpe analyse van de psychè van beide hoofdpersonen. Ik verdenk hem ervan van bepaalde situaties zelf doorleefd te hebben. Heel mooie en klare stijl...allleen zo pessimistisch en naar het einde toe wordt het er niet beter op.
Erzälungen van Heinrich Böl: Ik ben volop Duits aan het leren en wat is gemakkelijker om te lezen dan korte verhaaltjes. Alleen hadden die verhaaltjes wat vrolijker mogen zijn. Het gaat onder meer om confronterende getuigenissen van een Duitse soldaat die tijdens WO2 aan het Front heeft gevochten en na afloop van de oorlog nog 10 jaar gevangen heeft gezeten bij de Russen in Siberië. Gruwel...
Brieven aan zijn ouders: in deze brieven worden de laatste jaren van Kafka's leven gedocumenteerd (1922-1924). Om eerlijk te zijn: de inleiding van deze brievenbundel was het interessantst: Kafka moet een bijzonder man zijn geweest. Binnenkort lees ik "Das Schloss". De brieven vermelden slechts saaie "faits divers".
Voor de laatste en mooiste verrassing open ik een nieuw bericht, zodat het de blikvanger van deze pagina wordt: Wolfgang von Goethe: vroeger had ik in het Nederlands al enkele gedichten gelezen en het Lijden van de jonge Werther. Om eerlijk te zijn heb ik tot voor kort niet geweten waarom deze schrijver als een mijlpaal in de Duitse literatuurgeschiedenis wordt beschouwd...
Intussen heb ik enkele gedichten in het Duits gelezen en in het Duits komen alle klanken en woorden tot hun recht. De gedichten van Goethe lenen zich moeilijk tot vertalen...Enne...Goethe is niet alleen serieus, wat moge blijken uit de "Annonce" die volgt in het volgende bericht...
De Kelten: verrassend! Het is niet zo gemakkelijk om te lezen (alleen al de kleine lettertjes!). De klassieke achtergrondkennis van de schrijver is indrukwekkend. Het boek is zo rijk aan inhoud dat ik het binnenkort opnieuw ter hand neem. Kelten, Germanen: het bleek allemaal maar een mengelmoesje van volkeren te zijn geweest. Wie dit boek leest, beseft des te beter dat er niets nieuws onder de zon is: ook niet de natuurrampen en de opwarming van de aarde...Je moet je door de wetenschappelijke schrijfstijl worstelen om uiteindelijk beloond te worden met een aantal verhelderende visies.
De éénzaamheid van de Priemgetallen: Giordano geeft een vlijmscherpe analyse van de psychè van beide hoofdpersonen. Ik verdenk hem ervan van bepaalde situaties zelf doorleefd te hebben. Heel mooie en klare stijl...allleen zo pessimistisch en naar het einde toe wordt het er niet beter op.
Erzälungen van Heinrich Böl: Ik ben volop Duits aan het leren en wat is gemakkelijker om te lezen dan korte verhaaltjes. Alleen hadden die verhaaltjes wat vrolijker mogen zijn. Het gaat onder meer om confronterende getuigenissen van een Duitse soldaat die tijdens WO2 aan het Front heeft gevochten en na afloop van de oorlog nog 10 jaar gevangen heeft gezeten bij de Russen in Siberië. Gruwel...
Brieven aan zijn ouders: in deze brieven worden de laatste jaren van Kafka's leven gedocumenteerd (1922-1924). Om eerlijk te zijn: de inleiding van deze brievenbundel was het interessantst: Kafka moet een bijzonder man zijn geweest. Binnenkort lees ik "Das Schloss". De brieven vermelden slechts saaie "faits divers".
Voor de laatste en mooiste verrassing open ik een nieuw bericht, zodat het de blikvanger van deze pagina wordt: Wolfgang von Goethe: vroeger had ik in het Nederlands al enkele gedichten gelezen en het Lijden van de jonge Werther. Om eerlijk te zijn heb ik tot voor kort niet geweten waarom deze schrijver als een mijlpaal in de Duitse literatuurgeschiedenis wordt beschouwd...
Intussen heb ik enkele gedichten in het Duits gelezen en in het Duits komen alle klanken en woorden tot hun recht. De gedichten van Goethe lenen zich moeilijk tot vertalen...Enne...Goethe is niet alleen serieus, wat moge blijken uit de "Annonce" die volgt in het volgende bericht...
Abonneren op:
Posts (Atom)
