Om een menschen leven. Georges Simenon. 1944.

Een thriller uit 1944 is verwonderlijk. Niet omwille van het suspensgehalte, niet omwille van de intriges, wel omwille van het amateurisme uit die tijd dat toen als heel professioneel werd beschouwd. Er waren toen geen DNA onderzoeken, geen mobiele telefoons, bijna geen auto's. Het is interessant om te lezen hoe men zich toen van slag trok: telefooncentrales waar een telefoonjuffrouw handmatig via kabels de verbinding maakte, gigantische afstanden die te voet werden afgelegd, bloedonderzoeken die resulteren in de diagnose dat het niet om dierlijk, maar wel om menselijk bloed gaat. De hoofdverdachte wordt aan het begin van het verhaal opgepakt en ter dood veroordeeld (uiteindelijk blijkt hij onschuldig te zijn!) omdat zijn schoenafdrukken worden gevonden op de plaats van het misdrijf. In het boek wordt met geen woord over de oorlog gerept. Het verhaal evolueert traag. Voor een thriller is het een saai, voorspelbaar verhaal, maar het is wel een interessant plaatje van het leven  in het midden van de 20e eeuw.